şinçeyank
Kayıtlı Üye
- Katılım
- 23 Eyl 2011
- Mesajlar
- 899
- Tepkime puanı
- 146
- İş
- üniversite Öğr.
Goethe "Neyi yapabiliyorsan, ya da yapabileceğini hayal ediyorsan başla. Cesarette; akıl, güç ve büyü vardır." diyor.
Lao Tzu'da "Binlerce kilometrelik bir yolculuk atılacak tek bir adımla başlar." demiş.
Başlamak, ilk adımı atmak, öncü olmak...
Kısaca kendi kendinin lideri olmak. Zor iş be, hem de çoook zor iş...
Yapılmışı yapmak, başkasının gittiği yollardan gitmek, taklit etmek, takip etmek...
Tüm yaptığımız bu. Robert Frost bir dizesinde "Ormanda karşıma iki yol çıktı, ben az kullanılmış olanını seçtim." diyor.
Kaçımız az kullanılmış yollardan yürüyoruz? Açılmış kapılardan geçiyoruz. Yeni kapılar açmaya gücümüz mü yok, cesaretimiz mi?
Kime sorsam herkesin bir hayali var. Ulaşmak istediği bir yer, olmak istediği bir şey var. Fakat ilk adımı atacak cesaretleri yok. Kurumuş cevizlere benziyoruz. Dışında sağlam ve sert bir kabuk, kırdıktan sonra ortaya çıkan büzüşümüş, çürümüş bir ceviz içi. Beyinlerimiz, yüreklerimiz ve ruhumuz bedenimizde gittikçe büzüşüyor, kuruyor.
Güvenli gördüğümüz kovuklarımızda, limanlarımızda konformist bir şekilde sakin sakin yaşıyoruz. Ya da yaşadığımızı sanıyoruz.
Jack Nicholson'ın başrolünü oynadığı bir film vardı "Guguk Kuşu". Film bir akıl hastanesinde geçiyordu. Akıl hastanesindeki hastaların hayatlarını renklendirmeye çalışan, onları mutlu olmaya, kendilerine dönmeye çalışan sıra dışı bir roldeydi.
Hastalardan birisi de hiç konuşmayan Kızılderili şef. Bir sahnede Nicholson hastalarla iddiaya girmişti. Banyodaki ağır bir mermer bloğu yerinden kımıldatmak için. Bahis oynamışlardı. Nicholson bütün gücü ile bir iki kez mermer bloğu yerinden oynatmayak için hamle yaptı fakat başaramadı. Hiç bozuntuya vermeden silkindi ve "En azından ben denedim" dedi.
Ben denedim...
Bir şeyler denerken başarısız olabilirsiniz. En azından denrken başarısız olmuş olursunuz. Bu hiç denememekten, "Deneseydim ne olurdu?" kaygısından, içinizdeki eziklik, pişmanlık duygusundan binlerce kat daha iyi bir duygudur. Siz artık çekingen, içe dönük, başarısız olma korkusu ile kovuğuna çekilmiş, içi kurumuş ceviz bernzeri ruhlardan olmayacaksınız. Siz artık özgürsünüz.
Denemelerinizi, adımlarınızı ne kadar sıklaştırırsanız başarıya o kadar yakınlaşacaksınız.
Sınırlarımızı zorlamıyoruz, çemberin dışına çıkamıyoruz, kendi sınırlarımızın ve yeteneklerimizin bile farkında değiliz.
Hem kendi iç dünyamızı hem de çevremizdeki dünyayı keşfetmeye çıkabiliriz.
Başlayabiliriz.. .
ALINTI: Murat Toktamışoğlu
Lao Tzu'da "Binlerce kilometrelik bir yolculuk atılacak tek bir adımla başlar." demiş.
Başlamak, ilk adımı atmak, öncü olmak...
Kısaca kendi kendinin lideri olmak. Zor iş be, hem de çoook zor iş...
Yapılmışı yapmak, başkasının gittiği yollardan gitmek, taklit etmek, takip etmek...
Tüm yaptığımız bu. Robert Frost bir dizesinde "Ormanda karşıma iki yol çıktı, ben az kullanılmış olanını seçtim." diyor.
Kaçımız az kullanılmış yollardan yürüyoruz? Açılmış kapılardan geçiyoruz. Yeni kapılar açmaya gücümüz mü yok, cesaretimiz mi?
Kime sorsam herkesin bir hayali var. Ulaşmak istediği bir yer, olmak istediği bir şey var. Fakat ilk adımı atacak cesaretleri yok. Kurumuş cevizlere benziyoruz. Dışında sağlam ve sert bir kabuk, kırdıktan sonra ortaya çıkan büzüşümüş, çürümüş bir ceviz içi. Beyinlerimiz, yüreklerimiz ve ruhumuz bedenimizde gittikçe büzüşüyor, kuruyor.
Güvenli gördüğümüz kovuklarımızda, limanlarımızda konformist bir şekilde sakin sakin yaşıyoruz. Ya da yaşadığımızı sanıyoruz.
Jack Nicholson'ın başrolünü oynadığı bir film vardı "Guguk Kuşu". Film bir akıl hastanesinde geçiyordu. Akıl hastanesindeki hastaların hayatlarını renklendirmeye çalışan, onları mutlu olmaya, kendilerine dönmeye çalışan sıra dışı bir roldeydi.
Hastalardan birisi de hiç konuşmayan Kızılderili şef. Bir sahnede Nicholson hastalarla iddiaya girmişti. Banyodaki ağır bir mermer bloğu yerinden kımıldatmak için. Bahis oynamışlardı. Nicholson bütün gücü ile bir iki kez mermer bloğu yerinden oynatmayak için hamle yaptı fakat başaramadı. Hiç bozuntuya vermeden silkindi ve "En azından ben denedim" dedi.
Ben denedim...
Bir şeyler denerken başarısız olabilirsiniz. En azından denrken başarısız olmuş olursunuz. Bu hiç denememekten, "Deneseydim ne olurdu?" kaygısından, içinizdeki eziklik, pişmanlık duygusundan binlerce kat daha iyi bir duygudur. Siz artık çekingen, içe dönük, başarısız olma korkusu ile kovuğuna çekilmiş, içi kurumuş ceviz bernzeri ruhlardan olmayacaksınız. Siz artık özgürsünüz.
Denemelerinizi, adımlarınızı ne kadar sıklaştırırsanız başarıya o kadar yakınlaşacaksınız.
Sınırlarımızı zorlamıyoruz, çemberin dışına çıkamıyoruz, kendi sınırlarımızın ve yeteneklerimizin bile farkında değiliz.
Hem kendi iç dünyamızı hem de çevremizdeki dünyayı keşfetmeye çıkabiliriz.
Başlayabiliriz.. .
ALINTI: Murat Toktamışoğlu
Cok cok cok tesekkürler. 
