Nasıl değişebilirim?

Durum
Üzgünüz bu konu cevaplar için kapatılmıştır...

Peribiri

Kayıtlı Üye
Katılım
8 Tem 2017
Mesajlar
54
Tepkime puanı
16
Bazen kötü bir insan mıyım ben diye düşünüyorum. Ne hemcinslerimle ne de karşı cinsle anlaşabiliyorum. Bir kaç arkadaşım var onlardan da köşe bucak kaçıyorum dertleri beni yoruyor, bi adamla tanışıyorum inanın tanışmak kendimi anlatmak bile dert oluyor bana. Yolda yürürken bile insanlarla göz göze gelmekten kaçıyorum. Ailemle de aynı herşey. Bunun adı asosyallik belki bilmiyorum ama artık bu durumu aşmayı yada normal görebilmeyi istiyorum. İnsanlara bakış açımı nasıl değiştirebilirim? Nasıl değişebilirim telkin yada başka bir uygulamayla mümkün müdür?
 

düşünen ve inanan

Kayıtlı Üye
Katılım
19 Şub 2013
Mesajlar
702
Tepkime puanı
1,221
Türkiye şartlarında yaşadığınız normal bir durum.Çoğu kişi ben merkezci yaşayıp arkadaşlık kavramını katlediyor. Benim sorunum benim hayatım ben ben ben..İnsani her kavramın içi boşalıyor. Bu durumunuza çözüm olarak kıısa sohbetler geçirmeniz. Dert anlatma bağımlısı insanlara açık bir şekilde cevap vermeniz. Yeni insanlarla kısa muhabbetler ve küçük aktiviteler sizi mutlu edecektir. İnsanları analiz etmeli sizin yaşam enerjinizi sömürecekleri hayatınıza almamalısınız. Açık açık söyleyemezseniz bile uzak durun. Biraz zaman sonra enerjinizi toplayacak ve kendinizi anlatmak için zorlanmayacaksınız.
 

-Unicolf-

Kayıtlı Üye
Katılım
23 Haz 2017
Mesajlar
31
Tepkime puanı
2
"Türkiye şartlarında yaşadığınız normal bir durum"
Diğer dünya ülkelerinin insan ilişkilerinde "benim ciğerim yansın sen yanma karşim" gibi bir felsefe falan mı dönüyor?
Dönüyorsa bilmek isterim.

Anladığım kadarıyla insanlara karşı genel bir önyargınız oluşmuş. Bu önyargılarınızdan kurtulduğunuz vakit bakış açınızda değişecek.
Şu konudan yürüyecek olursam .Her insanın hayatında derdi sıkıntısı vardır. Bunları arkadaşlarıyla paylaşma isteğide çok normal bir durum. Dertsiz tasasız insanlar bulamayacağınızı varsayarsak , acaba sorun dertlerinde mi , onlarda mı? Manevi yönden sizi yeterince tatmin edemedikleri için mi , dertleri size yük olarak geliyor?
Bence insanlardan değilde kendinizi hayattan soyutlamışsınız.Yaşadığınız durumun kökü hayatınıza karşı olan aitliğinizin azalmasından kaynaklanıyor olabilir.
Bu aitliği zevk aldığınız , mutlu hissettiğiniz ne varsa daha çok yoğunluk göstererek yükseltebilirsiniz. Bu şuna benziyor , sevmediğimiz bir filmin karakterlerini ne kadar sevebiliriz? Son görülen şey sorun olabilir ama çoğu zaman sorunun kaynağı olmaz. Yüzeysel olanlar için değil de biraz daha derinlere inmeniz size çok daha yardımcı olucaktır.
 

URUMHAMATAHAYİL

Yönetici
Katılım
5 Haz 2008
Mesajlar
7,096
Tepkime puanı
4,962
İş
Wellness Antrenör/Psikolog/ Sosyolog
Aslında bu meraksızlık! Başkasının hayatını merak etmiyorsunuz bir kaç arkadaşınız olsa anlatacakları kendi hayatlarları sohbet oluşturacak ama bunlar ilginizi çekmiyor. Nasılsını bile icaben söyleyip ne yapıyorsun demeye gerek bile duymayabilirsiniz. Bu tüm insan ilişkilerinizde geçerli olur. Ne zamana kadar mı? Gerçekten sevene kadar sonra sizde bir merak başlayacak ha bire anlatsın dinleyeyim diyeceksiniz. Arkadaş çevrenizi ilgi duyguğunuz branşlardan seçin mesela tarihmi seviyorsunuz bu konularda konuşacak kişileri seçin o anlatır siz dinlersiniz siz konuşurken de o dinler ilginizi çeken bilgi birikimli bir arkadaşlık olur sanırım size öyle lazım.
 

yare-i yarim

Moderator
Katılım
10 Ocak 2013
Mesajlar
2,247
Tepkime puanı
879
İş
Sanatsal tablolar oluşturmak/Mutfak eşyaları dalında ticaret
Telkin ile değişim mümkündür elbette ama bu konularda gelişi güzel telkin yapmak tavsiyem değildir.
Önce çevreniz de doğal olan ve olmayan durumlar bilinmeli ki sorun sizde mi çevreniz de mi anlaşılsın çünkü bazı insanlar öyle kasvetli öyle sebepsiz yere depresif ki bunalmanız sıkılmanız kaçınmanız normal olabilir.Bir yandanda siz yaşadığınız yada maruz kaldığınız olumsuz şeylerden dolayı en ufak şeylere bile tahammül edemeyecek duruma gelmiş olabilirsiniz yada sizde sosyal fobi vardı ve yaşadığınız birşey bunu ortaya çıkardı.

Bu maddelerin hepsi olabilir ama karşıdan bakarak hangisinin olduğunu anlamak mümkün olmayabilir.
 

huaa

Kayıtlı Üye
Katılım
15 Ocak 2017
Mesajlar
25
Tepkime puanı
1
Bazen kötü bir insan mıyım ben diye düşünüyorum. Ne hemcinslerimle ne de karşı cinsle anlaşabiliyorum. Bir kaç arkadaşım var onlardan da köşe bucak kaçıyorum dertleri beni yoruyor, bi adamla tanışıyorum inanın tanışmak kendimi anlatmak bile dert oluyor bana. Yolda yürürken bile insanlarla göz göze gelmekten kaçıyorum. Ailemle de aynı herşey. Bunun adı asosyallik belki bilmiyorum ama artık bu durumu aşmayı yada normal görebilmeyi istiyorum. İnsanlara bakış açımı nasıl değiştirebilirim? Nasıl değişebilirim telkin yada başka bir uygulamayla mümkün müdür?

Ben telkin yada diğer uygulamalar hakkında bilgi sahibi değilim. Ama psikoloğa gitmenizi önerebilirim. Belki profesyonel biriyle dertleşmek size daha iyi gelebilir. Umarım en kısa sürede daha iyi hissetmeye başlarsınız. İyi günler dilerim.
 

Peribiri

Kayıtlı Üye
Katılım
8 Tem 2017
Mesajlar
54
Tepkime puanı
16
"düşünen ve inanan" teşekkür ederim. Sadece arkadaşlarımın sorunları, dertleri değil ailem de yoruyor beni. Bu nedenle de sohbetlerimiz ister istemez kısa sürüyor. Ben böyle değildim aslında ailenin en küçüğü olmama rağmen 16 yaşımdan beri hem çalışıyor, hem ablamın çatırdayan evliliğine, sağlık problemlerine ve çocuğunu büyütmesine destek oluyor, hem de anne babama, sorunlarına ve evin çekip çevrilmesine destek oluyordum. Belki de bütün bunlar yordu beni ablamın ayrılıp yanımıza yerleşmesi, işsiz kaldığım dönemde çocuğun ve evin sorumluluğunu daha fazla üstlenmem, başımızdan derdin sorunun eksik olmaması, ablamın umarsızlıkları... beni evlilikten, çocuktan bile korkuttu. Kendimi 60 yaşına gelmiş bir kadından daha sıkıntılı ve bıkmış hissediyorum. Karşı cinsin yada arkadaşlarımın soruları, bitmek bilmeyen istekleri, ısrarları, dertleri çok yoruyor beni. Enerjim kalmadı sanki, kendimi öyle unutmuşum ki belki kendim için bir şeyler yapmış olsaydım şimdi kendi evim kendi kapım olurdu. Kendi dertlerimle uğraşırdım en azından. Başkalarının dertleriyle yıprandım.
"-Unicolf-" teşekkür ederim. Doğru arkadaşlıklar sadece gülüp eğlenmek için değil aynı zamanda dertlerini, üzüntülerini paylaşmak için de vardır. Kötü gün dostu da değilim... ama inanın kaldıramıyorum enerjim yok çok istesemde insanlarla vakit geçirmek işkence gibi geliyor bana suratım hep asık beni bırakın bir süre sonra yanımdaki kişi de rahatsız oluyor bu durumdan. Ve soru sormaya başlıyor ne oldu benim yüzümden mi neyin var anlatamıyorum kendimi amaçsız bir boşvermişlik, bıkmışlık sanki bu. Öneriniz için ayrıca teşekkür ederim ama keyif aldığım şeyler öyle az ki herşey önemini yitirmeye başladı, son olarak spiritüel konulara merak saldım şu ara beni şaşırtan bazen korkutan ve hayatımda yeni olan tek şey.
"Selenit" teşekkür ederim. Evet aslında doğru merak etmiyorum, sorgulamıyorum da aslında çok kalabalık bir arkadaş çevresine sahip değilim ancak hepsi son derece ilginç ve başaralı dallarla uğraşan, ileri görüşlü insanlar. Sorun ben de ben keyif alamıyorum. Sevgiye gelirsek artık aileme karşı bile bu duyguyu hissedemiyorum. Görüntüsünden yada zekasından ne kadar etkilenirsem etkileneyim aşık da olamıyorum. O kadar takıntılı bir insan oldum ki tek bir yanlış cümle sohbeti tartışmaya dönüştürüyor bu durumda ne gerek var onun da hayatını mahvetmeye diyorum.
"yare-i yarim"teşekkür ederim. Aslında sorunun kaynağı benim insanın çevresinde ne olursa olsun gardını bir noktada almayı bilmeli. Durum bana zarar vermeye başladığında bunu görmezden gelmeye çalışıyorum. Mutsuz olduğumda geri çekilmeyi beceremiyorum aileme ve dostlarıma karşı fazla özveriliydim bu da beni bulunduğum noktaya taşıdı. 26 yaşındayım inanın bu yaşıma kadar kendim için hiç bir şey yapmadım. Eğitim hayatım, iş hayatım, özel hayatım hep aman ailem fayda görsün aman dostlarım üzülmesin aman erkek arkadaşım küsmesin diyerek hayallerimi erteleyerek geçti. Liseyi yarıda bırakıp açıktan okudum, üniversiteyi de öyle, işimi bile ben ne istiyorum demeden seçtim tek kriter kazancı ve saatleriydi benim için. Üniversite hayatının hayallerini kurdum hep ama onu da ailem için açıktan okumaya karar verdim. Kısacası şu an elimde beni mutlu eden hiç bir şey yok, bir uğraş, hobi vs... edebiyata çok düşkündüm hayalim de edebiyat okumaktı sayfalar dolusu hikayelerim, şiirlerim var hepsini bir köşeye attım onlar bile mutlu etmiyor artık beni, bitkilerim de kurudu bakamıyorum onlara. Meditasyon yapıyorum, arındırma yapıyorum tuzdu, sirkeydi hala pat! çat! elektrik çıkıyor vücudumdan. Gözlerim kapalıyken gölge şeklinde siyah siyah odamı, çevremi görüyorum. Ve hareket eden insan büyüklüğünde gölgeleri... Uyanıkken fısıltılar duymaya başladım sanırım meditasyon farklı şeyleri uyandırdı bende bunların heyecanını yaşıyorum pozititif bir durum mu bilmiyorum. Ancak hala mutsuzum sanırım bu dünya beni mutlu etmiyor artık. Eğer yaşam enerjimi geri getirebilmek için bir yöntem varsa öğrenebilmeyi çok isterim.
 

düşünen ve inanan

Kayıtlı Üye
Katılım
19 Şub 2013
Mesajlar
702
Tepkime puanı
1,221
Cevabınız anlayış kapasitenizi göstermiş. Üzgünüm ben böyle bir şeyi kastetmem. Bahsettiğim refah düzeyi, toplumun bireyi etkileyişi idi.

Sayın ünicolf..
 

Lua

Kayıtlı Üye
Katılım
8 Ağu 2017
Mesajlar
52
Tepkime puanı
10
Durumu biraz kısıtlı anlatmışsınız. Çevrenizdeki insanlar sizi nasıl yoruyor, içinizi mi daraltıyorlar yoksa konuştukları konular mı ilginizi çekmiyor? Göz temasında ve konuşma esnasında tam olarak ne hissediyorsunuz?
 

Peribiri

Kayıtlı Üye
Katılım
8 Tem 2017
Mesajlar
54
Tepkime puanı
16
Durumu biraz kısıtlı anlatmışsınız. Çevrenizdeki insanlar sizi nasıl yoruyor, içinizi mi daraltıyorlar yoksa konuştukları konular mı ilginizi çekmiyor? Göz temasında ve konuşma esnasında tam olarak ne hissediyorsunuz?

Aile içinde sorumluluğum olmadığı halde üstlendiğim maddi manevi yük, yalnız kalamamak, başımı alıp gidememek bunaltıyor beni ailemle zorunlu haller dışında iletişim kurmuyor, salonda onlarla oturmuyorum. Arkadaşlarımla konuşurken herhangi bir konuda bile, dert olması gerekmiyor hemen bunalıyorum hani hiç istemediğiniz bir seminere katılır da saatlerce oturmaktan bunalırsınız ya "nasılsın" bile bu etkiyi yaratıyor ben de. Dışarı bile insanların yoğun olmadığı saatlerde çıkmaya özen gösteriyorum. Herhangi bir insanla göz göze gelmek rahatsız hissettiriyor. Hatta ben iş görüşmelerinde bile doğrudan göz göze gelemiyorum ne kadar telkin etsem de kendime, istem dışı insanlarla iletişim kurarken sağa sola başka yerlere bakıyorum bu nedenle benimle yeni tanışan insanlar gözlerimde bir sorun olup olmadığını soruyor hep. Bunun öz güven eksikliği nedeniyle olduğunu söylemişti eski kurs hocam bana, sınıfta ben farkında olmadan gözlerimi kaçırdığımda arkadaşlarımı beni uyarmaları için telkin etmişti. O dönem biraz düzeldi sonra yine aynı oldu. En sevdiğim arkadaşlarımdan bile soğumaya başladım, aileme karşı sevgi hissedemiyorum kimseye karşı bir şey hissedemiyorum. Konuşurken tarifi imkansız bir sıkıntı oluşuyor içimde bunalıyorum. Hiç bir konu ilgimi çekmiyor hele dert dinlemek ölüm gibi. Bazen uzaklaşıp herkesle bağımı koparmak kendi hayatımı kurmak geçiyor aklımdan, ki yaparım da... ama sonra aileme karşı bencillik gibi geliyor bu. Dostlarımı kaybedersem tamamen yalnız kalacağımı bildiğimden mutluymuş, keyif alıyormuş gibi davranmak zorunda kalıyorum konuşurken ama suratım hep asık oluyor.
 

Lua

Kayıtlı Üye
Katılım
8 Ağu 2017
Mesajlar
52
Tepkime puanı
10
Şuana kadar sohbetinden veya varlığından keyif duyduğunuz bir insan olmadı mı? Kısa süreliğine de olsa
 

Peribiri

Kayıtlı Üye
Katılım
8 Tem 2017
Mesajlar
54
Tepkime puanı
16
Geçmişte oldu tabi ama şu an yok ben de bunun sebebini anlamaya çalışıyorum. Bir zamanlar mutlu eden şeyler, konuşmaktan keyif aldığım konular yada sevdiğim insanlardan köşe bucak kaçmaya başladım.
 

Lua

Kayıtlı Üye
Katılım
8 Ağu 2017
Mesajlar
52
Tepkime puanı
10
Verdiğin yanıtlar doğrultusunda anladığım kadarı ile çok normalsin ve normal bir ruh hali içindesin, kendini değişik veya sorunlu olarak görme; mutlu olamaman senin karakterinin bir parçası, onu kabullen. Hatanın başı kendini diğerlerinden farklı görüp yalnızlaşıyor olman. Şuanda dünya üzerinde bulunan insanların çoğunluğu senin kafa dengin değil ve sohbetleri içini açmayacak, bu normal. Eskiden sohbetleri hoşuna gidiyor ve sonradan gtmyor olabilir, her saniye değişiyoruz, yenilenerek ilerlememiz lazım, mutsuzluklarımızı mecburiyete dönüştürüp onların kölesi olmaya lüzum yok(arkadaşıma ayıp olur demek bir köleliğe giriştir), hayat başkalarının düşüncesini önemsemek için fazlasıyla kısa. Küçük bir ihtimalle de enerji vampirleri, enerjini sömürüyorlar. Naçizane tavsiyem, yanında kötü hissettiğin insanlardan sakın ve bu yüzden kendini kötü hissetme, iyi hissetmeni sağlayan şeyler yap, ufakta olsa mutluluklarını bul, kendi dünyanı kur ve kendi deneyimlerini seç ve gerekiyorsa bir süre inzivada kal. Kendini toparlayınca tekrar yeni insanlarla arkadaşlık kurmaya çalışırsın, olmazsa tekrar bozup tekrar kurarsın. Hayat bu, isteklerini bulmak için gerekiyorsa sonsuz kere dene yanıl üzül ancak her seferinde farklı şeyler dene.
Umarım kendini en kısa sürede tamamlarsın,
Sevgilerle
 
Durum
Üzgünüz bu konu cevaplar için kapatılmıştır...
Üst