çalıştığım iş yerini açıp temizliğini yaptım.Tek duruyordum işyerinde (patron arada uğrardı)kahvaltı yapmak için hazırlanırken yaşlı bir dede girdi içeriye,elinde dua kitapları tesbihler vs. ben satıcı olduğunu düşünerek istemiyorum amca dedim.Güldü ve ''bak kızım kimin ne olduğunu bilemezsin kimseyi geri çevirme'' dedi.Şaşırdım ve ağzımı bir daha açamadım.O, konuşuyor,ben dinliyordum ama soru sormak için ağzımı açmaya çalıştığımda olmuyordu.Benim ŞEYH BAZ ABDÜLKADİR GEYLANİ HAZRETLERİNİN soyundan olduğumu,daha önce yaşadıklarımı, çocuklarımı, herşeyi anlatmaya başladı.Şoktaydım.Kendisinin Hızır Aleyhisselam ve Geylani Hazretlerine her gece çorba pişirdiğini,kendimi bilmem gerektiğini,bazı şeylerin daha farkına varamadığımı söyledi.Elindeki dua kitaplarından 3 tane verip birini evin dışında birine diğerini kesinlikle okuyacak birine 3. sünü de bende kalması için verdi.Evimizin giriş kapısına asmam için bir dua ve siyah bir çantadan çıkardığı yeşil (dede bunların ermişlerin üstündeki yeşil bez parçaları olduğunu söyledi) bez parçalarıyla buğday tanelerini bana verdi.Alıp masanın üstüne koydum.Bana öyle bağırdı ki ''kaldır onları ordan '' diye cüzdanımda taşımamı asla bel altı bir yere koymamam gerektiğini söyledi.Ben hala cahilce satmaya çalıştığını düşünüp ne kadar diye sordum.Güldü paranı istemiyorum ben elçiyim dedi.Öyle dualar etti ki (Allah razı olsun)hala unutamıyorum.Kapıya doğru yürüdü dışarıya adım atmasıyla kaybolması bir oldu.Deli gibi fırlayıp her yana bakındım ama evet gözümün önünde kayboldu.Verdiklerini hala cüzdanımda saklıyorum.İşte arkadaşlar bu benim ikinci dede olayım her ikisi de gözümün önünde kayboldu.Ama hep yaradanıma sığındım ne zaman güçsüz hissetsem bu tür olaylar geldi başıma dara sokmadı hiçbir zaman,çok mu temizim hayır insanım sonuçta...kendimi öyle ulvi görmek gibi bir lüksüm de yok.Bu yazdıklarımı ailem dışında kimseye hiçbir zaman anlatmadım.Ama bu site bambaşka, tüm kuruculara teşekkür ediyorum.SEVGİYLE KALIN VE KENDİNİZE HER ZAMAN İYİ DAVRANIN 
