Meditasyon;Anlayisin Cicek Acmasidir/Krishnamurti

Meditatif bir zihin sessizdir. Bu, düşüncenin kavrayabileceği bir sessizlik değildir; dingin bir akşamın sessizliği de değildir. Düşüncenin, tüm imgeleriyle, sözcükleriyle, algılamalarıyla birlikte bütünüyle sona ermesi sonucu ortaya çıkan bir sessizliktir. Bu meditatif zihin dindar bir zihindir – kiliselerin, tapınakların, ilahilerin yakınından bile geçmediği bir dindir bu. Dindar zihin sevgi patlamasıdır. Bu sevgi ayrılık nedir bilmez. Ona göre uzak yakındır. Ne bir vardır ne de çok; yalnızca tüm bölünmenin sona erdiği bir sevgi hali vardır. Güzellik gibi bu da sözcüklere sığmaz. Meditatif zihin ancak bu sessizlikten hareket eder. Meditasyon anlayışın çiçek açmasıdır. Anlayış zamanın sınırları içinde değildir; zaman asla anlamaya yardımcı olmaz. Anlayış yavaş yavaş, özenle ve sabırla gerçekleşecek bir süreç değildir.
Meditasyon güvenliğin yok edilmesidir.
Meditasyonun çok büyük bir güzelliği vardır – insanın ya da doğanın ortaya koyduğu şeylerin güzelliği değil, sessizliğin güzelliği. Bu sessizlik boşluktur; her şey bu boşluğun içinden akarak varlık kazanır. Bu sessizlik bilinemez; duygu ve akıl ona ulaşamaz; ona ulaşacak bir yol yoktur, ulaşmayı amaçlayan bir yöntem varsa bu açgözlü bir beynin uydurmasıdır. Hesaplar peşindeki ‘ben’in tüm araçları ve yolları tümüyle yok edilmelidir; zamanın içinde bir ileri bir geri gidişler sona ermelidir, yarın ortadan kalkmalıdır. Meditasyon bir yok oluştur; yüzeysel bir yaşam, düşlerle ve söylencelerle dolu bir yaşam sürmek isteyenler için bir tehlikedir…
Alintidir: Krishnamurti