Kar
Elit Üye
- Katılım
- 24 Mar 2009
- Mesajlar
- 637
- Tepkime puanı
- 97
Gece geçmek bilmiyordu.Bacağındaki ağrı artmış bir saat önce yapılan ağrı kesicinin etkisi çokdan geçmişdi.
Yaşıda henüz çok gençdi.Bu yaşda bacağını kaybetmek dayanılacak bir şey değildi.
Gözündeki yaşların gerçek sebebi ağrısı değil, yarınki ameliyatın sonucunda değişecek olan hayatının çekilmez zorluğuydu.
Kendisini bekleyen tek bacaklı yaşamı düşünürken,bir yandanda bildiği bütün duaları sessizce okumaya başladı.Mucize beklemiyordu sadece yarın için daha güçlü olmayı diliyordu dualarıyla yaradanından.
Kaldığı oda iki kişilikdi.Annesi yanındaki yatakda çokdan uyumuşdu.Vakit gece yarısını geçiyordu.
Kapısı yavaşça aralandı ,önce hemşire sandı,başını hafifce kaldırdı kimse yok. Tam o sırada odaya kapıdan bir ışık dağılmaya başladı.Annesine seslenmek istedi ama hareket edemiyor ,ağzından kelimeler çıkmıyordu.Üzerine bir dinginlik rahatlama gelmişdi,korkuda yokdu.
Işığın arasından bembeyaz bir insan yapısında varlık belirdi.Yavaşca yanına geldi, beyazlar giyinmişdi, sadece bir ışıkdı.Elleriyle yarın kesilip atılacak olan bacağına dokunmaya başladı.Varlğın ağzını göremiyordu fakat kendisinin bilmediği bir şeyler okuduğunu hissediyordu.Bu okuma tahminince yirmi dakika kadar sürdü.Sonra tekrar önce varlığın kendisi sonrada odayı dolduran ışık hüzmesi gözden kayboldu.Işık kaybolur olmaz vücudundaki hareketsizlik geçdi.Şaşkın bir şekilde olanları düşünüyordu.
Birara annesine seslenecek oldu sonra vazgeçti.Olanlardan kimseye söz etmeyecekdi.Duaları tekrar okumaya çalışırken uyuya kalmışdı.
Sabah annesinin seslenmesiyle uyanmış hastanede olduğu gerçeğiyle tekrar yüzleşmişdi.Son kez bacağına dokunmak hissetmek istiyordu.Geceki olay aklına geldi ve olaydan beri bacağının ağrımadığını farketti.Bu neyi değiştirecekdi ki ağrımasada birazdan kesilecekdi.Doktorlar başka çare yok demişlerdi.
Son kontrolleri yapmak için doktor yaralı bacağını muayene ediyordu. Bacağına dokunurken hiç birşey hissetmiyordu ağrı bile.İşde o anda Dr.bu da ne diye parmaklarını eğip bükmeye başladı.Diğer doktor arkadaşına seslendi ,kendi aralarında konuşmalardan sonra ona dönerek,çok ümitlenme ama parmaklarda kan akışı var gibi, seni bugün ameliyat etmeyelim, bir kaç gün daha bekleyelim dediler.
Heyecanlanmış içine bir umut doğmuşdu.
Aradan yirmi gün geçti .Altı aydır çektiği işkence bitmiş bugün taburcu oluyordu.Bukadar kısa bir sürede iyileştiğine doktorlar bile inanamıyor mucize diyorlardı.O ise sadece gülümsüyordu ,birde mucizenin nasıl gerçekleştiğini anlattığı tek bir kişi, yaşlı bir doktor vardı içden içe gülümseyen.
Alıntı değildir.Yakın bir arkadaşımın başından geçen gerçek bir olaydır.Ondan dinledikden sonra gerçeğine uygun olarak aktardım. Sevgiyle kalın Kar
Yaşıda henüz çok gençdi.Bu yaşda bacağını kaybetmek dayanılacak bir şey değildi.
Gözündeki yaşların gerçek sebebi ağrısı değil, yarınki ameliyatın sonucunda değişecek olan hayatının çekilmez zorluğuydu.
Kendisini bekleyen tek bacaklı yaşamı düşünürken,bir yandanda bildiği bütün duaları sessizce okumaya başladı.Mucize beklemiyordu sadece yarın için daha güçlü olmayı diliyordu dualarıyla yaradanından.
Kaldığı oda iki kişilikdi.Annesi yanındaki yatakda çokdan uyumuşdu.Vakit gece yarısını geçiyordu.
Kapısı yavaşça aralandı ,önce hemşire sandı,başını hafifce kaldırdı kimse yok. Tam o sırada odaya kapıdan bir ışık dağılmaya başladı.Annesine seslenmek istedi ama hareket edemiyor ,ağzından kelimeler çıkmıyordu.Üzerine bir dinginlik rahatlama gelmişdi,korkuda yokdu.
Işığın arasından bembeyaz bir insan yapısında varlık belirdi.Yavaşca yanına geldi, beyazlar giyinmişdi, sadece bir ışıkdı.Elleriyle yarın kesilip atılacak olan bacağına dokunmaya başladı.Varlğın ağzını göremiyordu fakat kendisinin bilmediği bir şeyler okuduğunu hissediyordu.Bu okuma tahminince yirmi dakika kadar sürdü.Sonra tekrar önce varlığın kendisi sonrada odayı dolduran ışık hüzmesi gözden kayboldu.Işık kaybolur olmaz vücudundaki hareketsizlik geçdi.Şaşkın bir şekilde olanları düşünüyordu.
Birara annesine seslenecek oldu sonra vazgeçti.Olanlardan kimseye söz etmeyecekdi.Duaları tekrar okumaya çalışırken uyuya kalmışdı.
Sabah annesinin seslenmesiyle uyanmış hastanede olduğu gerçeğiyle tekrar yüzleşmişdi.Son kez bacağına dokunmak hissetmek istiyordu.Geceki olay aklına geldi ve olaydan beri bacağının ağrımadığını farketti.Bu neyi değiştirecekdi ki ağrımasada birazdan kesilecekdi.Doktorlar başka çare yok demişlerdi.
Son kontrolleri yapmak için doktor yaralı bacağını muayene ediyordu. Bacağına dokunurken hiç birşey hissetmiyordu ağrı bile.İşde o anda Dr.bu da ne diye parmaklarını eğip bükmeye başladı.Diğer doktor arkadaşına seslendi ,kendi aralarında konuşmalardan sonra ona dönerek,çok ümitlenme ama parmaklarda kan akışı var gibi, seni bugün ameliyat etmeyelim, bir kaç gün daha bekleyelim dediler.
Heyecanlanmış içine bir umut doğmuşdu.
Aradan yirmi gün geçti .Altı aydır çektiği işkence bitmiş bugün taburcu oluyordu.Bukadar kısa bir sürede iyileştiğine doktorlar bile inanamıyor mucize diyorlardı.O ise sadece gülümsüyordu ,birde mucizenin nasıl gerçekleştiğini anlattığı tek bir kişi, yaşlı bir doktor vardı içden içe gülümseyen.
Alıntı değildir.Yakın bir arkadaşımın başından geçen gerçek bir olaydır.Ondan dinledikden sonra gerçeğine uygun olarak aktardım. Sevgiyle kalın Kar
